Mariusz Patey – Polityka rodzinna, niepotrzebny relikt przeszłości czy konieczność?

Polityka rodzinna a demografia

Polityka rodzinna nie jest tym samym czym wspieranie demografii, ale się z demografią wiąże.  Ma ona  za zadanie przede wszystkim  umacniać  instytucję rodziny.  Wiemy oczywiście, że jej  trwałości  opartej  na zaufaniu, odpowiedzialności i miłości nie da się zadekretować. Wszelkie wysiłki państwa są skazane na niepowodzenie, jeśli będą oderwane od kontekstu wartości.  Jeśli chodzi o nasze społeczeństwo, to mówimy tu otwarcie o kręgu wartości  cywilizacji   łacińskiej.

W Polsce badania socjologiczne wskazują, że występuje negatywna korelacja poziomu wykształcenia i dzietności. ^[1] Ten trend był swego czasu szeroko komentowany w mediach, jednak bez konkluzji.^[2]  Wiąże się to nie tyle, jak niektórzy interpretują,  z  konsumpcyjnym modelem – ale także z  chęcią  podejmowania  przemyślanych, odpowiedzialnych  decyzji życiowych przez przedstawicieli polskiej klasy średniej.

Choć cenimy wartości rodzinne i chcemy mieć dzieci, to odkładamy decyzję do czasu ustabilizowania swojej sytuacji zawodowej i materialnej.  Jest oczywiście także obecny  czynnik innych życiowych preferencji niż rodzina i dzieci, ujawniający się w ostatnich 20 latach ze szczególną siłą  a mianowicie realizowanie konsumpcyjnych aspiracji na skutek narzucanego przez media i kręgi opiniotwórczych celebrytów  hedonistycznego  stylu życia.

Nie należy  jednak przeceniać długofalowych skutków narzucanych płytkich mód i preferencji stylu życia. Polki mieszkające w Wielkiej Brytanii, mimo stałego kontaktu z lokalnymi mediami, mają średnio 2 dzieci, kiedy w Polsce to ledwie 1.36 dziecka na kobietę.

Choć nie możemy ludzi zmuszać do życia w stałych związkach małżeńskich, to określonymi działaniami możemy nagradzać tych, którzy pomimo niedogodności, kosztów i ograniczeń decydują się na założenie rodziny.  Wychodząc z głębokiego przekonania ,że źródłem  siły oraz witalności  społeczeństw  jest zdrowa  rodzina – jej problemy są dla nas najważniejsze. Siła rodziny i jej trwałość  są miarą naszego sukcesu, sukcesu Polski. 

Tylko silna rodzina, wzmacniana a nie osłabiana  instytucjonalnie przez państwo jest w stanie powstrzymać załamanie demograficzne w kraju.

Młode pokolenie wychowane w duchu wartości cywilizacji łacińskiej i patriotyzmu to najważniejszy aktyw Polski. Wiele badań socjologicznych wskazuje, że Polacy cenią wartości rodzinne, a pełna rodzina daje im cel w życiu i szczęście. ^[3]

Nie trzeba być ekonomistą aby dostrzec, że demografia to podstawa istnienia wszelkich systemów emerytalnych, socjalnych.  Bez dzieci żaden model  rozwoju gospodarczego nie będzie funkcjonował. Rodziny  wychowują dzieci, płacą podatki, niewiele mniejsze a często większe  niż samotni. Rodziny radzą sobie jak mogą, by zapewnić swoim dzieciom godne życie, edukację; dzielą się obowiązkami i przyjmują podział pracy taki, aby dawał optymalne korzyści rodzinie, by  przy tym najmniej obciążał życie rodzinne i wychowanie dzieci. Model tradycyjnej rodziny  jest  świadomie wybierany przez wielu Polaków, bo  – jak świadczą statystyki – ludzie w takich związkach są szczęśliwsi, dłużej żyją niż osoby  samotne  lub w często zmieniających się  związkach.

Jeśli  zapytać kobiet z tych tradycyjnych – polskich, katolickich, żydowskich, muzułmańskich, wierzących i niewierzących rodzin – czy chcą zmienić swoje życie na inne, proponowane przez panie i panów tzw. “wyzwolonych”,  w większości odpowiedzą  “Nie”. Tradycyjna rodzina, mimo swoich wad, to polisa ubezpieczeniowa dla jej członków, lepsza niż te proponowane przez państwowy ZUS i towarzystwa ubezpieczeniowe razem wzięte. Dlaczego? Bo rodzina  często przechowuje  wartości tradycyjne  takie jak: odpowiedzialność za drugiego człowieka, odpowiedzialność  za dane słowo, szacunek i poświęcenie. Jest  odporna na kryzysy ekonomiczne i inne klęski, potrafi przetrwać  wojny  i okupacje, daje cel w życiu.  Trzeba podziwiać ludzi, którzy trwają w swoich przekonaniach, opierając się trendom  prowadzącym do uciekania od odpowiedzialności, hedonizmowi, egoizmowi, skutkujących rozpadem rodziny, porzucaniem dzieci, starych rodziców .

Osoby, które  podważają  zasady cementujące trwałość rodzin,  będąc zdemoralizowanymi chcą demoralizacji innych,  niszczą  podstawę naszej cywilizacji, chcą śmierci tej cywilizacji.

Co oferują  w zamian? Afirmację postaw egoistycznych, mityczne równouprawnienie, sfrustrowane, ozięble emocjonalnie dzieci wychowywane przez rozbitków  życiowych, albo państwo. Starzejące się samotnie ofiary nowej ideologii  i dużo,  coraz więcej starych ludzi bez opieki, bez swojego miejsca, niepotrzebnych  nikomu.

Komunistyczne idee  Róży Luksemburg, Lwa Trockiego i innych są co rusz odgrzewane.  Przekonani o słuszności swoich racji libertyni poddają krytyce model rodziny oparty na trwałym związku kobiety i mężczyzny.  Pytanie po co? A może po to by móc łatwiej manipulować zatomizowanym społeczeństwem.

W krajach, w których władzę zdobywała lewica, stosowano  socjotechniczne  manipulacje na społeczeństwach.  mające rozszczelnić tradycyjne modele rodziny. Odzwierciedleniem tej polityki są treści  wychowawcze przekazywane dzieciom  w szkolnych. Wspiera się odpowiedni  przekaz  w subkulturze, tworzy mody na określone zachowania. Słabym rodzinom łatwiej wyrwać ich dzieci spod ochronnego parasola autorytetu rodziców.

Politycy powinni jednak ważyć co jest dla przetrwania społeczeństw  ważne i wspierać tych, którzy decydują się poświęcać swoje życie innym.   Każdy kto ma dzieci dobrze wie, że na dzieciach się nie da oszczędzać, wydaje się na nie nieraz więcej niż na siebie.

^[1]https://wiadomosci.onet.pl/kiosk/najpierw-wyksztalcenie-dzieci-potem/gje91 (dostęp 2019-06-22)

^[2] https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/1551777,1,po-co-nam-dzieci.read) (dostęp 2019-06-22)

^[3]http://www.psychologia.edu.pl/czytelnia/58-maestwo-i-rodzina/673-rodzina-jako-uniwersalny-mikroswiat-czlowieka.html (dostęp 2019-06-22)